نقش نشانگرهای سلولی ۵۳p و ۶۷ki- در افتراق آدنوم و کارسینوم

مقدمه: در حال حاضر جهت افتراق خوش خیم و بدخیم بودن نئوپلاسم های فولیکولر تیروئید از معیارهای بافتی تهاجم عروقی یا تهاجم کپسولی استفاده می شود و این راه افتراق در مواردی نامطمئن، مبهم و نیازمند بررسی مقاطع هیستولوژی متعدد است. در این مطالعه نقش نشانگرهای سلولی 53p و –67ki در افتراق آدنوم و کارسینوم فولیکولر تیروئید مورد ارزیابی قرار گرفته است. مواد و روش ها: برای یافتن نقش نشانگرهای ایمونوهیستوشیمی در تشخیص افتراقی ضایعات فولیکولر تیروئید در این مطالعه بروز مارکرهای سلولی 53p و 67ki- در 52 آدنوم فولیکولر و 52 کارسینوم فولیکولر مورد بررسی قرار گرفت. 30 نمونه نیز از موارد گواتر ساده به عنوان شاهد استفاده شدند. یافته ها: 10% موارد گواتر ساده بروز هسته ای 53p را نشان دادند، در حالی که بروز هسته ای 53p در آدنوم و کارسینوم فولیکولر به ترتیب 8/55% و 7/82% بود. رنگ پذیری هسته ای برای 67ki- در 30% گواترهای ساده، 9/51% آدنوم های فولیکولر و 2/96% کارسینوم های فولیکولر مشاهده شد. حساسیت و ویژگی 53p در تشخیص کارسینوم فولیکولر (در مقایسه با آدنوم فولیکولر) به ترتیب 7/82% و 2/44% بود. به همین ترتیب نتایج به دست آمده برای 67ki- 2/96% و 1/48% بود. با به کار بردن همزمان هر دو مارکر 53p و 67ki- روشی با حساسیت عالی ولی ویژگی کم برای تشخیص کارسینوم فولیکولر فراهم خواهد شد (حساسیت 7/82% و ویژگی 7/57% ). نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد یافتن 53p و 67ki- به روش ایمونوهیستوشیمی می تواند استفاده عملی در افتراق آدنوم از کارسینوم فولیکولر تیروئید در نمونه های معمول پاتولوژی داشته باشد (0005/0>p). گسترش نتایج این مطالعه در نمونه های سیتولوژی تیروئید و انجام آن بر روی نمونه های fna تیروئید شاید کمکی در جهت افتراق این دو ضایعه در نمونه های سیتولوژی باشد.